รัฐนักรบครูเสด (อังกฤษ: Crusader states) คือกลุ่มรัฐเจ้าขุนมูลนายที่นักรบครูเสดชาวยุโรปตะวันตกตั้งขึ้นราวคริสต์ศตวรรษที่ 12 - 13 ในอานาโตเลีย กรีซ และแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ (อิสราเอลโบราณและปัจจุบัน และในบริเวณปาเลสไตน์) แต่ในที่สุดอำนาจของอิสลามในตะวันออกกลางก็พิชิตรัฐเหล่านี้ได้หมด นอกจากนั้นรัฐนักรบครูเสดก็ยังหมายถึงดินแดนอื่นที่คริสตจักรสมัยกลางได้มา (ส่วนใหญ่เป็นรัฐเล็กและเพียงชั่วระยะเวลาอันสั้น) เพื่อป้องกันชาวมุสลิมและดินแดนของผู้นอกศาสนาอื่น ๆ ด้วย
ขณะที่ “การพิชิตดินแดนคืน” (Reconquista) ซึ่งเป็นการต่อสู้ชิงดินแดนของคาบสมุทรไอบีเรียคืนมาจากการปกครองของอาหรับที่ต่อเนื่องกันมาเป็นเวลาหลายร้อยปีตรงกับคำจำกัดความของคำว่าสงครามครูเสด แต่ตามธรรมเนียมแล้วมักจะไม่เรียกนครรัฐหรืออาณาจักรคาทอลิกต่างๆ ที่ได้มาว่าเป็น “รัฐนักรบครูเสด” นอกไปจากราชอาณาจักรบาเล็นเซีย.
อาณาจักรครูเสดสี่อาณาจักรแรกก่อตั้งขึ้นในบริเวณลว้านทันทีหลังจากสงครามครูเสดครั้งที่ 1 ที่รวมทั้ง:
ราชอาณาจักรซิลิเซีย (Armenian Kingdom of Cilicia) ตั้งมาก่อนที่สงครามครูเสดจะเริ่มแต่ได้รับการเลื่อนฐานะเป็นราชอาณาจักรโดยสมเด็จพระสันตะปาปาอินโนเซนต์ที่ 3 และต่อมากลายเป็นอาณาจักรกึ่งตะวันตกของราชวงศ์ลูซิยอง (Lusignan) ของฝรั่งเศส
ระหว่างสงครามครูเสดครั้งที่ 3 นักรบครูเสดก็ได้ก่อตั้งราชอาณาจักรไซปรัส เมื่อพระเจ้าริชาร์ดที่ 1 แห่งอังกฤษทรงพิชิตไซปรัส ระหว่างที่ทรงเดินทัพไปยังแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ได้ เกาะไซปรัสได้รับการเลื่อนฐานะขึ้นเป็นราชอาณาจักรและมอบให้แก่กีแห่งลูซีญง (Guy of Lusignan) กษัตริย์ผู้ไร้แผ่นดินจากราชอาณาจักรเยรูซาเลม ในปี ค.ศ. 1192 . ราชอาณาจักรไซปรัสรุ่งเรืองมาจนถึงปี ค.ศ. 1489 เมื่อพระราชินีองค์สุดท้ายทรงขายให้กับเวนิส ต่อมาอัศวินฮอลปิทัลเลอร์ (Knights Hospitaller) ก็ได้รับไซปรัสแต่ก็ไม่ได้รักษากันอย่างเป็นจริงเป็นจังในฐานะที่มั่น ซึ่งทำให้เสื่อมโทรมลงจนในที่สุดก็เสียไปในการปฏิวัติ แต่ไซปรัสก็ยังคงใช้เป็นฐานสำหรับกองทัพคริสเตียนมาจนกระทั่งปี ค.ศ. 1571 เมื่อมาถูกยึดไปโดยจักรวรรดิออตโตมัน
หลังจากสงครามครูเสดครั้งที่ 4 แล้วดินแดนของจักรวรรดิไบแซนไทน์ก็แบ่งออกเป็นรัฐย่อยๆ ที่มาเรียกกันว่า “สมัยรัฐละติน” (Latinokratia หรือ Frangokratia) (กรีก: ????????????):
เกาะหลายเกาะโดยเฉพาะเกาะครีต (ค.ศ. 1204 - ค.ศ. 1669), ยูเบีย (ดินแดนลอร์ดแห่งเนโกรพอนเต, จนกระทั่งปี ค.ศ. 1470) และหมู่เกาไอโอเนียน (จนกระทั่งปี ค.ศ. 1797) มาอยู่ภายใต้การปกครองของสาธารณรัฐเวนิส
รัฐเหล่านี้ต้องเผชิญกับการโจมตีจากจักรวรรดิหรือรัฐที่มีอำนาจต่อจากไบแซนไทน์ที่รวมทั้งจักรวรรดิไนเซีย, อาณาจักรเอพิรอส (Despotate of Epiros) และจักรวรรดิบัลแกเรีย ราชอาณาจักรเธสสาโลนิคาและจักรวรรดิละตินได้รับการกู้คืนโดยจักรวรรดิไบแซนไทน์ในปี ค.ศ. 1261 ผู้สืบเชื้อสายมาจากนักรบครูเสดยังคงปกครองเอเธนส์ต่อมาและ เพโลพอนเนซัส (Peloponnesus) จนกระทั่งถึงคริสต์ศตวรรษที่ 15 เมื่อถูกยึดไปโดยจักรวรรดิออตโตมัน
ในแคว้นบอลติกสมัยกลาง ชนพื้นเมืองในช่วงแรกต่อต้านการนับถือศาสนาคริสต์ จนปี ค.ศ. 1193 สมเด็จพระสันตะปาปาเซเลสทีนที่ 3 จึงทรงหว่านล้อมให้คณะอัศวินครูเสดออกไปปราบปรามชาวปรัสเซียเก่า ชาวลิทัวเนีย และชนเผ่าอื่น ๆ ที่ตั้งถิ่นฐานอยู่ในเอสโตเนีย, ลัตเวีย และปรัสเซียตะวันออก สมัยนี้เป็นสมัยของสงครามที่เรียกว่าสงครามครูเสดตอนเหนือ (Baltic Crusades).
หลังจากสงครามครูเสดตอนเหนือแล้ว วิลเลียมแห่งโมเดนาในฐานะผู้แทนพระสันตะปาปา (Papal legate) ก็แก้ปัญหาความขัดแย้งระหว่างนักรบครูเสดในลิโวเนียและแคว้นปรัสเซีย โดยแบ่งดินแดนระหว่างนักรบครูเสดในลิโวเนียกับคณะภราดาลิโวเนียนแห่งดาบ ได้ก่อให้เกิดราชรัฐขึ้น 5 รัฐ รัฐหนึ่งที่ปกครองโดยคณะภราดา และอีกสี่รัฐปกครองโดยเจ้าชายมุขนายก ได้แก่
ดินแดนที่ปกครองโดยนักรบครูเสดเดนมาร์กถูกผนวกเข้ากับเดนมาร์กเป็นดัชชีเอสโตเนีย จนกระทั่งตกไปเป็นส่วนหนึ่งของรัฐอัศวินทิวทันในปี ค.ศ. 1346
ในแคว้นปรัสเซีย วิลเลียมแห่งโมเดนาก็แบ่งดินแดนระหว่างอัศวินทิวทันกับกลุ่มรัฐออกเป็น 4 รัฐ ได้แก่
