อักษรไทใต้คง (อังกฤษ: Dehong Dai, Tai Dehong), อักษรไทเหนือ (Tai N?a) หรือ อักษรไตเหลอ (Tai Le) พัฒนามาจากอักษรไทโบราณ ซึ่งมาจากอักษรที่เรียกไป่ยี่ มีกำเนิดตั้งแต่เมื่อใดไม่มีหลักฐานแน่ชัด โดยหลักฐานจากอาหมบุราณจีระบุว่ามีมาก่อน พ.ศ. 1816 อักษรนี้ใช้โดยชาวไทเหนือ ที่อาศัยอยู่ในเขตใต้คง (เต้อหง) ทางตะวันตกเฉียงใต้ ของมณฑลยูนนาน และชาวจิ่งพัวนำไปใช้เป็นบางครั้ง
พยัญชนะแต่ละตัวมีเสียงอะ ไม่มีช่องว่างระหว่างคำ โดยช่องว่างใช้แสดงการสิ้นสุดของประโยคหรือวลี อักษรไทใต้คงเก่าไม่มีวรรณยุกต์กำกับ ต้องวิเคราะห์จากบริบทเอาเองว่าควรอ่านออกเสียงอย่างไร รูปร่างของอักษรมีการเปลี่ยนแปลงในสมัยราชวงศ์หมิง โดยก่อนหน้านั้นเขียนด้วยก้านผักกูดจุ่มน้ำหมึก ตัวหนังสือจึงมีลักษณะกลมป้อม ต่อมาเปลี่ยนมาเขียนด้วยพู่กัน ตัวอักษรจึงมีลักษณะยาวเหลี่ยม
ต่อมาในช่วง พ.ศ. 2495-2497 มีการปฏิรูปอักษรไทใต้คงโดยจัดให้มีรูปวรรณยุกต์ และมีการปรับปรุงรูปวรรณยุกต์อีกครั้งเมื่อ พ.ศ. 2508 เพื่อให้อ่านง่ายขึ้น
พื้นฐานจากพยางค์: อักษรในอานาโตเลีย (คาเรีย ? ลิเชีย ? ลิเดีย ? ลูเวีย) ? รูปลิ่ม (ซูเมอร์ ? แอกแคด ? อีลาไมต์) ? ตงปา ? ตันกัท ? มายา ? อี้พื้นฐานจากอักษรจีน: คันจิ ? คีตัน ? อักษรจีน (ตัวเต็ม ? ตัวย่อ) ? จื๋อโนม ? จูร์เชน ? น่าซี ? สือดิบผู้จ่อง ? ฮันจา
