อักษรอี้ (Yi Syllabary) ต้นกำเนิดของอักษรอี้ไม่แน่นอน แต่อาจเป็นไปได้ว่าได้รับอิทธิพลจากอักษรจีน อักษรอี้ที่เก่าที่สุดมีอายุราว พ.ศ. 2100 ใช้ในทางศาสนาและบันทึกลับ เป็นเวลาหลายศตวรรษ ผู้เขียนส่วนใหญ่เพิ่มอักษรใหม่เข้าไปเรื่อยๆ ในระยะหนึ่งอักษรนี้มีสัญลักษณ์ถึง 8,000 ตัว รูปแบบที่จัดมาตรฐานแล้วโดยรัฐบาลเมื่อ พ.ศ. 2518 เริ่มมีการสอนในโรงเรียนเมื่อ พ.ศ. 2519 ประมาณ พ.ศ. 2500 มีการนำอักษรโรมันมาเขียนภาษาอี้ เรียก อักษรอี้ดำ ใช้เฉพาะในหมู่ชาวคริสต์ ชาวยิส่วนใหญ่ยังใช้อักษรอี้
สัญลักษณ์แต่ละตัวใช้แทนพยางค์ โดยแต่ละตัวมี 3 แบบ แทนเสียงวรรณยุกต์ 3 เสียง มี สัญลักษณ์ 819 ตัว สัญลักษณ์เหล่านี้ใช้กับคำภาษายิ 756 ตัว ใช้สำหรับคำยืมจากภาษาจีนและภาษาอื่น 63 ตัว จัดเป็นอักษรพยางค์ที่ใหญ่ที่สุดก่อนการจัดมาตรฐาน
พื้นฐานจากพยางค์: อักษรในอานาโตเลีย (คาเรีย ? ลิเชีย ? ลิเดีย ? ลูเวีย) ? รูปลิ่ม (ซูเมอร์ ? แอกแคด ? อีลาไมต์) ? ตงปา ? ตันกัท ? มายา ? อี้พื้นฐานจากอักษรจีน: คันจิ ? คีตัน ? อักษรจีน (ตัวเต็ม ? ตัวย่อ) ? จื๋อโนม ? จูร์เชน ? น่าซี ? สือดิบผู้จ่อง ? ฮันจา
