อักษรลนตารา หรือ อักษรมากาซาร์ (Lontara or Makasar alphabet) พัฒนามาจากอักษรพราหมี คำว่าลนตาราเป็นภาษามาเลย์หมายถึงชื่อของใบปาล์มลนตราที่ใช้เขียนหนังสือในอินเดีย เอเชียตะวันออกเฉียงใต้จนถึงอินโดนีเซีย ตรงกับใบลานในภาษาไทยใช้เขียน ภาษาบูกิส ภาษามากาซาร์ และภาษามันดาร์ ภาษากลุ่มออสโตรนีเซียน มีผู้พูดในเกาะซูลาเวซี ปัจจุบันใช้เขียนเฉพาะภาษามากาซาร์
อักษรลนตาราสืบทอดมาจากอักษรกวิ ที่ใช้ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นทะเลเมื่อราวพุทธศตวรรษที่ 13 ไม่แน่นอนว่าอักษรนี้จะสืบทอดโดยตรงจากอักษรกวิหรือพัฒนามาจากลูกหลานของอักษรกวิอีกทีหนึ่ง อีกทฤษฎีหนึ่งกล่าวว่าอักษรนี้เกิดขึ้นทีหลังอักษรเรยัง เพราะมีรูปร่างอักษรคล้ายกัน แต่อักษรลนตาราบางตัวที่ไม่ม้วนงออาจพัฒนาขึ้นมาทีหลัง
คำว่าลนตารามีความเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ของบูกิส และตำนานของซูเรก ฆาลีโฆ อักษรชนิดนี้เคยใช้เขียนเกี่ยวกับกฎหมาย แผนที่ บันทึกการเดินทาง โดยเขียนลงบนใบของพืชวงศ์ปาล์มที่เรียกลนตารา แม้ว่าปัจจุบันอักษรละตินจะเข้ามาแทนที่อักษรลนตารา แต่ยังคงใช้อย่างจำกัดในหมู่ชาวบูกิสและมากาซาร์ ในบูกิสจะใช้ในโอกาสงานเฉลิมฉลอง เช่น งานแต่งงาน ใช้ตีพิมพ์วรรณคดีพื้นเมืองของชาวบูกิส ในมากาซาร์ใช้เขียนเอกสารส่วนตัว เช่นจดหมาย
อักษรบูกิสเป็นอักษรในตระกูลเดียวกับอักษรพราหมี มีพยัญชนะ 23 ตัว และแต่ละตัวมีพื้นเสียงเป็นสระ /a/ ซึ่งออกเสียงเป็น “ออ” ในภาษาบูกิส มีรูปสระเพื่อแทนเสียง /i/, /u/, /e/, /?/, /o/ เสียงนาสิก เสียง อ ที่มีในภาษาบูกิสจะไม่เขียน ทำให้เอกสารค่อนข้างกำกวมสำหรับผู้ที่ไม่ได้ใช้เป็นภาษาแม่ ปกติเขียนจากซ้ายไปขวา หรือจะเขียนสลับซ้ายไปขวาแล้วขวาไปซ้ายซึ่งจะพบการเขียนแบบนี้ในเอกสารเก่าๆ
เครื่องหมายแสดงสระเรียก ana’ sur?’ ใช้เปลี่ยนเสียงสระที่เกาะกับพยัญชนะ มี 5 ตัวโดย /?/ ไม่ใช้ในภาษามากาซาร์ แบ่งได้สองชุดคือ จุด (t?tti’)และเครื่องหมายขีด(k?cc?’)
พื้นฐานจากพยางค์: อักษรในอานาโตเลีย (คาเรีย ? ลิเชีย ? ลิเดีย ? ลูเวีย) ? รูปลิ่ม (ซูเมอร์ ? แอกแคด ? อีลาไมต์) ? ตงปา ? ตันกัท ? มายา ? อี้พื้นฐานจากอักษรจีน: คันจิ ? คีตัน ? อักษรจีน (ตัวเต็ม ? ตัวย่อ) ? จื๋อโนม ? จูร์เชน ? น่าซี ? สือดิบผู้จ่อง ? ฮันจา
