ภาษาเปอร์เซียกลางหรือภาษาปะห์ลาวี เป็นภาษากลุ่มอิหร่าน ใช้พูดในยุคซัสซาเนียน พัฒนามาจากภาษาเปอร์เซียโบราณ เขียนด้วยอักษรปะห์ลาวี
ในการแบ่งยุคของภาษากลุ่มอิหร่าน ยุคกลางได้แก่ภาษาที่ใช้พูดในช่วง พ.ศ. 243 (การสิ้นสุดของราชวงศ์อักแคมีเดีย) จนถึงพุทธศตวรรษที่ 12 (สิ้นสุดยุคซัสซาเนียน) ภาษาที่สำคัญที่สุดในยุคนี้คือภาษาปะห์ลาวี การเปลี่ยนแปลงจากยุคเก่ามาสู่ยุคใหม่ที่สำคัญคือการเปลี่ยนรูปแบบของคำจากรูปแบบการสร้างมาเป็นรูปแบบที่แยกเป็นคำนาม คำสรรพนาม และคำคุณศัพท์ เลิกใช้ปัจจัยเชื่อมต่อ รวมทั้งการเลิกใช้ การก เพศ และคำทวิพจน์ คำบุพบทใช้จำแนกบทบาทของคำ และเปลี่ยนรูปแบบการแสดงกาล อย่างไรก็ตาม ในยุคนั้นยังใช้ภาษาเปอร์เซียโบราณเป็นภาษาเขียน ซึ่งต่างไปจากภาษาพูดในขณะนั้นมาก ส่วนที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างสำคัญ ได้แก่
ลูกหลานของภาษาเปอร์เซียกลางที่ใช้พูดอยู่ในปัจจุบันคือภาษาเปอร์เซียสมัยใหม่ การเปลี่ยนแปลงของภาษาในช่วงยุคกลางตอนปลายและยุดใหม่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงในช่วงพุทธศตวรรษที่ 15-16 หนังสือที่เขียนด้วยภาษาเปอร์เซียกลางยังอ่านเข้าใจได้ด้วยผู้พูดภาษาเปอร์เซียใหม่ตอนต้น อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างต่อไปนี้ได้เกิดขึ้นแล้วในพุทธศตวรรษที่ 15
ภาษาเปอร์เซียกลางหรือภาษาปะห์ลาวีเป็นภาษาที่ใช้มากในเอกสารของภาษาโซโรอัสเตอร์ที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับและรายละเอียดของศาสนาโซโรแอสเตอร์ซึ่งเป็นศาสนาประจำรัฐในอิหร่านยุคซัสซาเนียน พ.ศ. 319 - 1193 ก่อนที่อิหร่านจะถูกรุกรานโดยชาวอาหรับและเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม
