กลุ่มภาษานูริสถาน (อังกฤษ: Nuristani languages) เป็นกลุ่มย่อยของกลุ่มภาษาอินโด-อิหร่าน ใช้พูดในอัฟกานิสถานและบริเวณใกล้เคียง
เริ่มมีการกล่าวถึงกลุ่มภาษานูริสถานครั้งแรกเมื่อพุทธศตวรรษที่ 24 ชื่อเก่าของบริเวณที่ใช้ภาษานี้คือกาฟิริสถาน และเรียกภาษาที่ใช้ในเขตนั้นว่าภาษากาฟิริสถาน ต่อมาจึงถูกแทนที่ด้วยคำว่านูริสถานซึ่งหมายถึงดินแดนแห่งแสงสว่าง
มุมมองในปัจจุบันจัดให้กลุ่มภาษานูริสถานเป็นสาขาเอกเทศของกลุ่มภาษาอินโด-อิหร่าน แต่บางครั้งถือว่าเป็นกลุ่มภาษาอิหร่านที่ได้รับอิทธิพลจากภาษาที่อยู่ใกล้เคียงคือกลุ่มภาษาดาร์ดิก ดูเหมือนว่าผู้พูดภาษานี้เข้ามาอยู่ในบริเวณปัจจุบันไม่นานนักและไม่เคยเคลื่อนย้ายลงมาถึงบริเวณที่เป็นรัฐปัญจาบ
กลุ่มภาษานี้ใช้โดยชนเผ่าในบริเวณเทือกเขาฮินดูกูซ และไม่เคยเคลื่อนย้ายไกลออกไปจากบริเวณนี้ เทือกเขานี้อยู่ทางชายแดนด้านตะวันออกเฉียงเหนือของอัฟกานิสถานและตะวันตกเฉียงเหนือของปากีสถาน ภาษาในกลุ่มนี้เสี่ยงที่จะเป็นภาษาตายเพราะมีผู้พูดน้อยลง
กลุ่มภาษานูริสถานมี 5 ภาษา แบ่งย่อยได้เป็นหลายสำเนียง สำเนียงหลักได้แก่ สำเนียงกาตา-วิรี สำเนียงกัมวิรีและ สำเนียงไว-อลา ผู้พูดในปากีสถาน ส่วนใหญ่พูดสำเนียงกัมวิรี ภาษาเหล่านี้ได้รับอิทธิพลจากกลุ่มภาษาดาร์ดิกมากจนบางครั้งจัดให้อยู่ในกลุ่มเดียวกัน
Georg Mergenstierne กล่าวว่าบริเวณไครัลเป็นบริเวณที่มีความหลากหลายทางภาษามากบริเวณหนึ่งของโลก แม้ว่าภาษาโควาร์จะเป็นภาษาหลักของบริเวณไครัลแต่ก็มีภาษาอื่นใช้พูดในบริเวณนี้ เช่น ภาษากาลาชา-มุน ภาษาปาลูลา ภาษาดาเมลี ภาษาคาร์วา-บาตี กลุ่มภาษานูริสถาน ภาษายิดคา ภาษาบูรุสชานสกี ภาษาคูชาร์ ภาษาวาคี ภาษาคีร์กิซ ภาษาเปอร์เซียภาษาพาซตู ภาษาเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่มีภาษาเขียนโดยใช้ภาษาอูรดูหรือภาษาเปอร์เซียเป็นภาษาเขียนแทน
