ปาท่องโก๋ เป็นชื่อของกินชนิดหนึ่งของจีน ทำด้วยแป้งสาลีตัดเป็นท่อน ๆ แล้วจับเป็นคู่ติดกัน ทอดนํ้ามันให้พอง นิยมกินเป็นอาหารเช้าพร้อมกับโจ๊กหรือเครื่องดื่มร้อน เช่น น้ำเต้าหู้ กาแฟ โกโก้ หรือช็อกโกแลต
ชื่อจีนโดยทั่วไปของอาหารชนิดนี้ คือ "โหยวเถียว" (?? y?uti?o) ในสำเนียงกลาง ซึ่งแปลว่า ท่อนแป้งทอดน้ำมัน (oil strip)
ชาวหมิ่นหนานเรียกว่า "โหยวจ๋ากั่ว" (??? y?uzh?gu?) ในสำเนียงกลาง "อิ่วจาก้วย" ในสำเนียงแต้จิ่ว "เหยาจากวั๋ย" (y?uhjagw?i) ในสำเนียงกวางตุ้ง และ "อิ่วเจี่ยโก้ย" (i?-chi?-k?e) ในสำเนียงฮกเกี้ยน แปลว่า ขนมทอดน้ำมัน (oil-fried pastry)
ชาวกวางตุ้งนิยมเรียก "โหยวจ๋ากุ่ย" (??? y?uzh?gu?) ในสำเนียงกลาง ชื่อนี้แปลว่า "ผีทอดน้ำมัน" สำหรับที่มาของชื่อนี้นั้น ว่ากันว่า ในรัชสมัยพระเจ้าเกาจง (??) แห่งราชวงศ์ซ่ง ฉิน ฮุ่ย (??) อัครมหาเสนาบดี ได้วางแผนฆ่าเยฺว่ เฟย์ (??) ข้าราชการทหารที่มีชื่อเสียง ราษฎรโกรธแค้น แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงทำปั้นแป้งเป็นรูปคนสองคนทอดจนพองแล้วเคี้ยวกินให้หายแค้น สองคนที่ทำเป็นแป้งนั้น คือ ฉิน ฮุ่ย และภริยา ภายหลังนิยมทำแป้งทั้งสองชิ้นติดกันตรงกลางสืบมาจนปัจจุบัน
ชื่อไทยว่า "ปาท่องโก๋" นั้นแผลงมาจากคำจีนว่า "???" ซึ่งสำเนียงหมิ่นหนานว่า "beh teung guai" และสำเนียงกลางว่า "ไป๋ถังกั่ว" (b?it?nggu?) หรือจากคำจีนว่า "???" ซึ่งสำเนียงกวางตุ้งว่า "baahkt?ngg?u" และสำเนียงกลางว่า "ไป๋ถังเกา" (b?it?ngg?o) อย่างไรก็ดี ทั้ง "ไป๋ถังกั่ว" และ "ไป๋ถังเกา" ที่จริงแล้วเป็นชื่อของกินอีกชนิดทำด้วยแป้งข้าวเจ้ากับนํ้าตาลทราย รูปสี่เหลี่ยม เนื้อคล้ายขนมถ้วยฟู ภาษาไทยเรียก "ปาท่องโก๋" เช่นกัน ส่วนภาษาอังกฤษเรียก "white sugar sponge cake"
เล่ากันว่า ในประเทศไทยแต่ก่อนพ่อค้าขายโหยวเถียวและไป๋ถังกั่วในรถเข็นเดียวกัน แต่คนไทยนิยมโหยวเถียวมากกว่า และสำคัญว่า โหยวเถียวเรียกไป๋ถังกั่ว ต่อมาเมื่อไป๋ถังกั่วขายไม่ออกจึงเลิกขาย ส่วนคนไทยก็เรียกโหยวเถียวผิดว่าไป๋ถังกั่วต่อไป จนในที่สุดเป็นที่รับรู้กันทั่วไปว่า ไป๋ถังกั่วคือโหยวเถียว
