ชินจิไต (ชินจิไต: ???; คีวจิไต: ???; แปลว่า อักษรแบบใหม่) เป็นรูปแบบของตัวอักษรคันจิที่ใช้ในประเทศญี่ปุ่นตั้งแต่การประกาศใช้ชุดอักษรโทโยคันจิ (???? T?y? kanji) หรือ "คันจิที่ใช้ทั่วไป" ที่ใช้มาตั้งแต่ พ.ศ. 2489 ตัวอักษรชินจิไตบางตัวเป็นตัวอักษรเดียวกับอักษรจีนตัวย่อ แต่อักษรชินจิไตจะมีหลักการย่อตัวอักษรที่แคบกว่าอักษรจีนตัวย่อ อย่างไรก็ตาม อักษรคันจิของญี่ปุ่นในปัจจุบันส่วนใหญ่มีความคล้ายคลึงกับอักษรจีนตัวเต็มมากกว่า แต่มีจำนวนน้อยกว่าตัวอักษรจีนที่ใช้กันในภาษาจีนในปัจจุบันหลายเท่า เนื่องจากมีคำในภาษาญี่ปุ่นจำนวนมากต้องเขียนด้วยอักษรฮิระงะนะเท่านั้น เช่น คำง่ายๆ และคำช่วย เป็นต้น และยังมีคำที่ต้องเขียนด้วยอักษรคะตะคะนะ เช่น คำเลียนเสียงธรรมชาติ คำทับศัพท์ และชื่อสัตว์บางชนิด เป็นต้น
อักษรแบบชินจิไต สร้างมาจากการย่อจำนวนขีดของอักษรแบบคีวจิไต (???/??? Ky?jitai) หรืออักษรแบบเก่า ซึ่งเทียบได้กับอักษรจีนตัวเต็ม (ในภาษาญี่ปุ่นจะเรียกว่า “เซจิ” (?? seiji) แปลว่าอักษรที่ถูกต้อง) หลักการย่อ คือ จะย่อส่วนขวาของอักษรคันจิที่เรียกว่า “ทสึคุริ” (? tsukuri) ซึ่งเป็นส่วนบอกเสียงองของคันจิตัวนั้น โดยนำตัวอักษรที่มีเสียงองเดียวกัน แต่มีจำนวนขีดน้อยกว่ามาใส่แทน อีกวิธีหนึ่ง คือ ย่ออักษรส่วนที่เขียนซับซ้อน ด้วยตัวที่เขียนง่ายกว่า (จำนวนขีดน้อยกว่า)
การย่อตัวอักษร เริ่มมีมาตั้งแต่ช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 1950 จนกระทั่งพ.ศ. 2524 ได้มีการประกาศชุดอักษรคันจิที่ใช้ในชีวิตประจำวัน เรียกว่า โจโยคันจิ (???? J?y? kanji) เป็นมาตรฐานของอักษรคันจิในปัจจุบัน
การย่อตัวอักษรคันจิของญี่ปุ่น ได้เริ่มขึ้นมาตั้งแต่ทศวรรษที่ 1950 หลังสงครามโลกครั้งที่สอง การย่อตัวอักษรในครั้งนั้น ได้ใช้หลักการย่อตามตัวอักษรเมื่อเขียนด้วยพู่กัน เรียกว่า เรียะคุจิ (?? ryakuji) ที่ใช้กันในสมัยก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง กล่าวคือ เนื่องจากอักษรคันจิมีลักษณะที่ซับซ้อน เมื่อเขียนด้วยพู่กันจึงต้องลดจำนวนขีดลง อักษรเรียะคุจินี่เอง ที่เป็นต้นแบบของอักษรชินจิไต โดยได้คำนึงของความสวยงามของอักษรเมื่อย่อแล้วด้วย
