ข้อตกลงฉันทไมตรี (ฝรั่งเศส: entente cordiale) เป็นข้อตกลงหลายฉบับที่ลงนามเมื่อวันที่ 8 เมษายน ค.ศ. 1904 ระหว่างสหราชอาณาจักรกับสาธารณรัฐฝรั่งเศส นอกเหนือไปจากความกังวลเร่งด่วนเรื่องการขยายอาณานิคมที่ระบุไว้ในข้อตกลงแล้ว การลงนามข้อตกลงฉันทไมตรียังถือเป็นจุดสิ้นสุดของความขัดแย้งเป็นระยะระหว่างทั้งสองชาติและรัฐก่อนหน้ามานานเกือบสหัสวรรษ และทำให้การดำรงอยู่ร่วมกันอย่างสันติเป็นทางการ จากที่เคยปรากฏนับตั้งแต่สิ้นสุดสงครามนโปเลียน ข้อตกลงฉันทไมตรี ร่วมกับภาคีอังกฤษ-รัสเซีย และพันธมิตรฝรั่งเศส-รัสเซีย ในภายหลังได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของพันธมิตรไตรภาคีระหว่างสหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส และรัสเซีย
คำในภาษาฝรั่งเศสว่า Entente-Cordiale (มักแปลว่า "ข้อตกลงฉันทไมตรี" หรือ "ความเข้าใจฉันทไมตรี") ใช้ในภาษาอังกฤษครั้งแรกใน ค.ศ. 1844 เพื่อแสดงถึงความตระหนักในผลประโยชน์ร่วมกันระหว่างสหราชอาณาจักรกับฝรั่งเศส ในปัจจุบัน คำดังกล่าวแทบทุกครั้งจะหมายถึง ข้อตกลงฉันทไมตรีครั้งที่สอง นั่นคือ ข้อตกลงลายลักษณ์อักษรและลับส่วนหนึ่งที่ลงนามในกรุงลอนดอนระหว่างชาติทั้งสองเมื่อวันที่ 8 เมษายน ค.ศ. 1904
ข้อตกลงดังกล่าวถือเป็นการเปลี่ยนแปลงสำหรับทั้งสองประเทศ ฝรั่งเศสเคยแยกตัวโดดเดี่ยวจากชาติยุโรปอื่น ๆ ส่วนใหญ่เป็นผลมาจากความพยายามของนายกรัฐมนตรีเยอรมนี ออทโท ฟอน บิสมาร์ค ทำให้ฝรั่งเศสห่างเหินจากพันธมิตร เมื่อเยอรมนีคิดว่าฝรั่งเศสอาจมุ่งแก้แค้นหลังความพ่ายแพ้ในสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซีย ค.ศ. 1870-71 สหราชอาณาจักรยังคงดำเนินนโยบาย "การโดดเดี่ยวอย่างสง่างาม" บนภาคพื้นทวีปยุโรปเป็นเวลาเกือบศตวรรษ โดยจะเข้าแทรกแซงกิจการของภาคพื้นทวีปเฉพาะเมื่อเห็นว่าจำเป็นคุ้มครองผลประโยชน์ของอังกฤษและเพื่อรักษาไว้ซึ่งสมดุลแห่งอำนาจบนภาคพื้นทวีป สถานการณ์สำหรับทั้งสองประเทศเปลี่ยนแปลงไปในทศวรรษสุดท้ายของคริสต์ศตวรรษที่ 19
ความเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีรากเหง้ามาจากความสูญเสียความมั่นใจของอังกฤษหลังความอัปยศอดสูที่ประสบระหว่างชัยชนะยืดเยื้อในสงครามบัวร์ครั้งที่สอง และความกลัวที่เพิ่มมากขึ้นว่าตนจะถูกโดดเดี่ยวในการเผชิญกับเยอรมนีที่เร่งพัฒนาศักยภาพและก้าวร้าว เดือนมีนาคม ค.ศ. 1881 รัฐบุรุษชาวฝรั่งเศส เลออน แกมเบ็ตตา และเจ้าชายอัลเบิร์ต เอ็ดเวิร์ด พบปะกันเพื่อพูดคุยถึงการจัดตั้งพันธมิตรต่อต้านเยอรมนี อย่างไรก็ตาม การแย่งชิงแอฟริกาทำให้การประนีประนอมดังกล่าวไม่อาจเกิดขึ้นได้ ในการริเริ่มของรัฐมนตรีกระทรวงอาณานิคม โจเซฟ เชมเบอร์แลน มีการประชุมอังกฤษ-เยอรมนีหลายรอบระหว่าง ค.ศ. 1898 และ 1901 แต่หลังจากเจ้าชายเอ็ดเวิร์ด อัลเบิร์ตเสด็จขึ้นครองราชย์เป็นพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 พระองค์ก็ทรงลดความเห็นชอบในไตรพันธมิตร ละทิ้งการเจรจากับกรุงเบอร์ลิน และทรงฟื้นฟูแนวคิดของพันธมิตรอังกฤษ-ฝรั่งเศสขึ้นมาอีก
เมื่อสงครามรัสเซีย-ญี่ปุ่นกำลังปะทุขึ้น ฝรั่งเศสและอังกฤษพบว่าต่างฝ่ายต่างอยู่บนขอบที่จะถูกลากเข้าสู่ความขัดแย้งในฝ่ายพันธมิตรของตน ฝรั่งเศสเป็นพันธมิตรอย่างเหนียวแน่นของรัสเซีย ขณะที่อังกฤษเพิ่งลงนามในพันธมิตรอังกฤษ-ญี่ปุ่น เพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าสู่สงคราม ทั้งสองชาติจึงได้ "สลัดความขัดแย้งแต่โบราณ" และตกลงข้อขัดแย้งในทวีปแอฟริกา ทวีปอเมริกา ทวีปเอเชีย และมหาสมุทรแปซิฟิก รัฐมนตรีต่างประเทศอังกฤษและฝรั่งเศสได้เจรจาข้อตกลงว่าด้วยปัญหาอาณานิคม และได้มีการลงนามในอนุสัญญาอันเป็นผลจากการเจรจา เมื่อวันที่ 8 เมษายน ค.ศ. 1904 อย่างไรก็ตาม ยังไม่เป็นที่แน่ชัดว่า ฉันทไมตรีดังกล่าวมีความหมายอย่างไรต่อกระทรวงการต่างประเทศอังกฤษ
