ขีปนาวุธข้ามทวีป (อังกฤษ: Intercontinental Ballistic Missile หรือ ICBM) เป็นขีปนาวุธทอดตัวพิสัยไกล มีรัศมีทำการระยะไกลระดับข้ามทวีปมากกว่า 5,500 กิโลเมตร (3,400 ไมล์) โดยปกติแล้วขีปนาวุธชนิดนี้จะใช้ในการบรรทุกหัวรบนิวเคลียร์ เพื่อทำลายเป้าหมายในวงกว้างจากระยะไกล โดยขีปนาวุธชนิดนี้สามารถบรรทุกหัวรบได้มากกว่าหนึ่งหัว และสามารถปล่อยได้จากหลายสถานที่เช่น สถานนีปล่อยขีปนาวุธภาพพื้นดิน, เรือดำน้ำ หรือ รถปล่อยขีปนาวุธ
ขีปนาวุธข้ามทวีปมีระยะทำการไกลและเร็วกว่าแตกต่างจากขีปนาวุธชนิดอื่น เช่นขีปนาวุธพิสัยกลาง, ขีปนาวุธพิสัยไกล้ และขีปนาวุธระดับยุทธวิธี
สมาชิกถาวรคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ 5 ประเทศ คือ จีน ฝรั่งเศส รัสเซีย สหราชอาณาจักร และสหรัฐอเมริกา ทั้งหมดต่างมีขีปนาวุธข้ามทวีปประจำการเป็นของตัวเอง ขณะที่ อินเดีย กับ ปากีสถาน ปัจจุบันมีขีปนาวุธระยะกลางประจำการ และกำลังพัฒนาขีปนาวุธข้ามทวีป เช่นเดียวกับที่เกาหลีเหนือซึ่งกำลังพัฒนาขีปนาวุธข้ามทวีปอยู่เช่นกัน
การพัฒนาของการออกแบบในทางปฏิบัติครั้งแรกของโลกสำหรับ ICBM, A9/10, ไว้สำหรับใช้ในการทิ้งระเบิดนครนิวยอร์กและเมืองอื่น ๆ ของอเมริกา ที่ได้รับการดำเนินการอยู่ในนาซีเยอรมนีโดยทีมงานของ เวิร์นเฮอร์ วอน บรานน์ (Wernher von Braun) ที่มีชื่อเรียกว่า โครงการอเมริกา (Projekt Amerika)
ICBMs ยุคใหม่มักจะกำหนดเป้าหมายดำเนินการหลาย ๆ อย่างได้อย่างอิสระ เช่นขีปนาวุธ reentry (MIRVs) ซึ่งแต่ละหัวรบนิวเคลียร์สามารถดำเนินการแยกออกจากกันเพื่อทำให้จรวดลำเดียวสามารถโจมตีเป้าหมายได้หลายเป้าหมาย MIRV เป็นผลพลอยได้ของการลดขนาดและน้ำหนักลงอย่างฮวบฮาบของหัวรบที่ทันสมัยและสนธิสัญญาข้อจำกัดอาวุธยุทธศาสตร์ที่กำหนดข้อจำกัดของจำนวนของการยิงขีปนาวุธ (SALT I และ SALT II) มันได้ถูกพิสูจน์แล้วว่ายังเป็น "คำตอบที่ง่าย" ที่ถูกนำเสนอเพื่อการใช้งานแก่ระบบ ABM มันอยู่ห่างไกลจากราคาที่แพงเพื่อเพิ่มจำนวนหัวรบแก่ระบบขีปนาวุธที่มีอยู่มากกว่าเพื่อสร้างระบบ ABM ที่มีความสามารถในการยิงที่น้อยกว่าของจำนวนหัวรบที่ถูกเพิ่มเติมเข้าไป; ด้วยเหตุนี้, ระบบ ABM ส่วนใหญ่จึงเป็นข้อเสนอที่ได้รับการตัดสินในอันที่จะกระทำไม่ได้
