การพลัดถิ่นของชาวไอริช (ไอริช: Diasp?ra na nGael, อังกฤษ: Irish diaspora) หมายถึงผู้อพยพชาวไอริชและบุตรหลานที่พำนักอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา, แคนาดา, ออสเตรเลีย, อาร์เจนตินา, นิวซีแลนด์, เม็กซิโก, แอฟริกาใต้, บราซิล และรัฐในแคริบเบียนและแผ่นดินใหญ่ยุโรป ผู้พลัดถิ่นเมื่อตีความหมายอย่างกว้างๆ แล้วก็มีด้วยกันกว่า 80 ล้านคน ซึ่งมากกว่าสิบสามเท่าของประชากรบนเกาะไอร์แลนด์เอง ที่มีประชากรราว 6.2 ล้านคนใน ค.ศ. 2009 (รวมสาธารณรัฐไอร์แลนด์และไอร์แลนด์เหนือ)
หลังจากปี ค.ศ. 1840 การอพยพก็ทำกันอย่างขนานใหญ่จนกลายเป็นขบวนการโยกย้ายประชากรระดับชาติ ผู้ที่อพยพที่รวมทั้งที่อพยพไปยังบริเตนมีด้วยกันเป็นจำนวนทั้งสิ้นราวระหว่าง 9 ถึง 10 ล้านคนที่อพยพหลังปี ค.ศ. 1700 จำนวนที่อพยพสูงกว่าเมื่อไอร์แลนด์มีประชากรเป็นจำนวนสูงสุดในประวัติศาสตร์ในคริสต์ทศวรรษ 1830 เป็นจำนวน 8.5 คน ระหว่าง ค.ศ. 1830 จนถึง ค.ศ. 1914 ประชากรอีกเกือบ 5 ล้านคนอพยพไปยังเฉพาะสหรัฐอเมริกา ในปี ค.ศ. 1890 สองในห้าของชาวไอร์แลนด์ที่เกิดมีถิ่นฐานอยู่ในต่างประเทศ เมื่อมาถึงคริสต์ศตวรรษที่ 21 ก็มีผู้คนราว 80 ล้านคนจากทั่วโลกที่อ้างว่าสืบเชื้อสายมาจากชาวไอริช ในจำนวนนั้นชาวอเมริกัน 45 ล้านคนอ้างว่าเชื้อสายหลักของตนเป็นชาวไอริช
