การฉวยประโยชน์การค้าทางเพศจากเด็ก

การฉวยประโยชน์การค้าทางเพศจากเด็ก (อังกฤษ: Commercial sexual exploitation of children ตัวย่อ CSEC) เป็นธุรกรรมทางการค้าที่อาศัยการฉวยประโยชน์ทางเพศ (sexual exploitation) จากเด็ก เช่นการค้าประเวณีเด็ก และสื่อลามกอนาจารเด็ก อาจจะมีการบีบบังคับและการใช้ความรุนแรงต่อเด็ก เท่ากับเป็นแรงงานบังคับและเป็นรูปแบบความเป็นทาสยุคปัจจุบัน รวมทั้งให้บริการทางเพศของเด็กเพื่อผลประโยชน์แลกเปลี่ยน จะเป็นเงินทองหรืออะไรอย่างอื่นก็ดี

การประกาศของงานประชุมโลกใหญ่ต้านการฉวยประโยชน์การค้าทางเพศจากเด็ก (Declaration of the First World Congress against Commercial Sexual Exploitation of Children) ที่ประชุมในเมืองสตอกโฮล์มปี 1996 นิยาม CSEC ว่า

CSEC ยังหมายถึงเซ็กซ์ทัวร์เด็ก และธุรกรรมทางเพศแบบอื่น ๆ ที่เด็กร่วมกิจกรรมทางเพศเพื่อแลกปัจจัยที่จำเป็นต่อชีวิต เช่น อาหาร ที่อยู่อาศัย หรือการศึกษา รวมทั้งรูปแบบที่สมาชิกในบ้านไม่ห้ามหรือแจ้งตำรวจเกี่ยวกับทารุณกรรมต่อเด็ก เนื่องจากได้ผลประโยชน์จากผู้กระทำผิด และอาจรวมการแต่งงานแบบคลุมถุงชนสำหรับเด็กที่ยังไม่ถึงอายุที่ยอมให้ร่วมประเวณีได้ ที่เด็กไม่ได้ยินยอมและที่เด็กถูกทารุณทางเพศ[ต้องการอ้างอิง]

ศูนย์เพื่อเด็กหายและถูกฉวยผลประโยชน์แห่งชาติ (National Center for Missing and Exploited Children) ซึ่งเป็นองค์การไม่แสวงหาผลกำไรเอกชนเบื้องต้นจัดตั้งโดยรัฐสภาแห่งสหรัฐอเมริกากล่าวว่า เด็กหญิง 1 ใน 5 และเด็กชาย 1 ใน 10 จะถูกฉวยประโยชน์หรือทารุณกรรมทางเพศก่อนจะโตเป็นผู้หใญ่ ส่วนกองทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติ (UNICEF) กล่าวว่า การฉวยประโยชน์ทางเพศจากเด็กเป็น "การล่วงละเมิดสิทธิที่รุนแรงที่สุดที่เด็กคนหนึ่งอาจจะต้องอดทนอดกลั้น"

สื่อลามกอนาจารเด็กแพร่หลายไปทั่วทั้งในระดับนานาชาติ ระดับชาติ ระดับภาค และในเขตพื้นที่ วิธีการต่าง ๆ ที่ใช้ในการผลิต การจำหน่าย ผู้ผลิต เทคนิคหลีกเลี่ยงกฎหมาย และสถานะ อยู่ในตาราง 1 เป็นอุตสาหกรรมมูลค่าหลายหมื่นล้านบาทรวมทั้งรูปถ่าย หนังสือ สื่อเสียง วิดีโอ และอื่น ๆ รูปภาพจะแสดงเด็กร่วมกิจกรรมทางเพศกับเด็กอื่น กับผู้ใหญ่ หรือกับวัตถุต่าง ๆ เด็กอาจจะถูกฉวยผลประโยชน์ ถูกข่มขืน ถูกการอนาจาร หรือแม้แต่ถูกฆ่า การทำสื่อลามกอนาจารมักจะเป็นก้าวแรกเข้าไปสู่อุตสาหกรรมค้าเพศ แมงดาจะบังคับให้เด็กทำสื่ออนาจารเพื่อปรับให้เชื่อว่าสิ่งที่ทำเป็นเรื่องที่ยอมรับได้ แล้วอาจจะใช้สื่ออนาจารนั้นเพื่อขู่บังคับเด็กหรือกรรโชกเอาทรัพย์จากลูกค้า

ชนบางกลุ่มเดินทางมีจุดประสงค์เพื่อเที่ยวเซ็กซ์ทัวร์เด็ก ทั้งเซ็กซ์ทัวร์และการค้าเซ็กซ์นำเงินเข้าสู่ประเทศ “มีการอ้างว่ารองนายกรัฐมนตรีไทยได้ขอผู้ว่าราชการจังหวัดให้ ‘คิดถึงงานที่จะเกิดขึ้น’” ซึ่งการสนับสนุนจากรัฐเช่นนี้ สามารถอธิบายได้ว่า ทำไมบางประเทศจึงมีค่าปรับการลงโทษที่ต่ำสำหรับผู้ทำผิดในเรื่องค้าขายทางเพศ มีสำนักงานท่องเที่ยวที่ให้ข้อมูลและคำแนะนำในเรื่องการหาความบันเทิงแบบตื่นเต้นแปลก ๆ ที่สนับสนุนให้ชายเดินทางเพื่อเซ็กซ์ ทัวร์เซ็กซ์จึงนำรายได้มาสู่ประเทศที่มีเศรษฐกิจยังไม่พัฒนาและต้องอาศัยการฉวยประโยชน์จากผู้หญิงและเด็ก

การค้าเด็ก (trafficking) และ CSEC บางครั้งจะล้ำกัน แต่ว่า การลอบพาเด็กเข้าประเทศบางครั้งก็เพื่อใช้ในกิจ CSEC แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด คือ อาจจะมีการลักพาเด็กเข้าประเทศเพื่องานประเภทอื่น ถ้าเด็กถูกทารุณกรรมทางเพศในงาน นี่อาจจะไม่ใช่ CSEC ในบางประเทศเช่นสหรัฐอเมริกา นิยามของการค้าบุคคลแบบรุนแรงรวมกิจกรรมทางเพศเพื่อการค้าของบุคคลอายุต่ำกว่า 18 ปี ดังนั้นเด็กที่ถูกฉวยประโยชน์ทางเพศเพื่อการค้า ก็จะจัดว่าเป็นเหยื่อการค้าเด็กเหมือนกัน แม้ว่าอาจจะไม่มีการพาเด็กไปในที่ไหน ๆ CSEC เป็นการทารุณเด็กทางเพศโดยเฉพาะแบบหนึ่ง เช่น การข่มขืนเด็กหรือการใช้ความรุนแรงในบ้านไม่จัดเป็น CSEC

การค้าประเวณีเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี สื่อลามกอนาจารเด็ก และการค้าเด็ก (trafficking) บ่อยครั้งจัดว่าเป็นอาชญากรรมกระทำความรุนแรงต่อเด็ก และจัดว่าเป็นรูปแบบการฉวยประโยชน์ทางเศรษฐกิจ เหมือนกับแรงงานเกณฑ์ หรือความเป็นทาส เด็กบ่อยครั้งจะเกิดความเสียหายที่แก้ไขไม่ได้ทั้งทางกายและทางใจ มีโอกาสเสี่ยงตั้งครรภ์ในวัยเยาว์ และกามโรค โดยเฉพาะอย่างยิ่งเอชไอวี และบ่อยครั้งไม่ได้รับความคุ้มกันจากกฎหมายพอเพียง หรือแม้แต่ถูกปฏิบัติเหมือนกับเป็นอาชญากร[ต้องการอ้างอิง]

การค้าประเวณีเป็นอาชีพที่คนทำมีอายุน้อยที่สุดอาชีพหนึ่ง เกือบ 80% ของโสเภณีผู้ใหญ่เริ่มทำอาชีพระหว่างอายุ 11-14 ปี (Cedeno, 2012, p. 157).

อุปสงค์และอุปทานเพื่อเด็กในการค้าเซ็กซ์ได้รับอิทธิพลอย่างสูงจากโครงสร้างทางเศรษฐกิจของประเทศ ผู้ปฏิบัติการเรื่องสิทธิมนุษยชนคนหนึ่งกล่าวว่า การเพิ่มจำนวนของเด็กที่ถูกขายเพื่อการค้าประเวณีสะท้อนถึงการปฏิรูปทางอุตสาหกรรมที่ประเทศหนึ่ง ๆ จะประสบในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา เช่น เด็กหญิงชาวไทยมักจะมาจากภาคเหนือ เพราะว่าการทำมาหาเลี้ยงชีพยากลำบาก ครอบครัวหลายครอบครัวจึงมองลูกสาวเหมือนกับสินค้า

ในระดับวงกว้าง เหตุของการฉวยประโยชน์จากเด็กก็คือตลาดผู้บริโภคแบบโลกาภิวัตน์ และการนำเข้าสินค้าและบริการใหม่ ๆ ที่สนับสนุนให้เป็นผู้บริโภค และเงินที่ให้กับผู้ปกครองเพื่อเด็กบ่อยครั้งยากที่จะปฏิเสธ เพราะบางครั้งครอบครัวอยู่ในฐานะที่ยากจนมาก และบางครั้งพ่อแม่ก็ให้เด็กไปกับผู้ซื้อโดยไม่รู้ว่าเด็กจะต้องไปทำอะไร

เหตุวงกว้างอีกอย่างหนึ่งก็คือ การดำเนินการก่อสร้างและฐานทัพทหารที่ขยายไปในประเทศกำลังพัฒนา ซึ่งเป็นจุดดึงดูดชายที่หวังจักฉวยผลประโยชน์ทางเพศจากเด็กแลกกับเงินก้อนโต เป็นชายที่บ่อยครั้งมากจากประเทศพัฒนาแล้วที่ไม่ได้เห็นใจเด็ก

ครอบครัวที่ขายลูกสาวเข้าซ่องมักจะทำอีกสำหรับลูกสาวคนต่อ ๆ ไป แต่ว่า ลูกสาวคนต่อ ๆ ไปอาจจะยินดีที่จะไปมากขึ้น เพราะว่าได้ยินจากพี่สาวถึงชีวิตที่หรูหราในเมือง และเพราะชอบเสื้อผ้าและเงินทองที่พี่สาวมี ดังนั้น เด็กอาจจะเข้าสู่อาชีพโดยที่ไม่รู้ว่าตนเองจะไปทำอะไร

ไม่ว่าจะมีส่วนทำสื่อลามก การไปอยู่ในซ่องโสเภณี หรือถูกลักลอบไปขายในประเทศอื่น เด็กล้วนแต่เสี่ยงติดกามโรค ต่อความรุนแรงทางกาย และต่อปัญหาทางจิต งาานวิจัยแสดงว่า "เด็ก 50-90% ในซ่องเขตเอเชียอาคเนย์ติดเอชไอวี" ในหลาย ๆ กรณีที่เด็กถูกบังคับให้เข้าสู่อาชีพ เด็กจะถูกตีและข่มขืนจนกระทั่งไม่พยายามที่จะหนีอีกต่อไป ปัญหาทางกายอื่น ๆ รวมทั้งภาวะการมีบุตรยาก มะเร็งปากมดลูก การถูกทำร้ายร่างกาย และบางครั้งฆาตกรรมการตั้งครรภ์ก็เป็นเรื่องเสี่ยงอีกเรื่องหนึ่งด้วย และถ้าเด็กติดเอชไอวีหรือเอดส์ ก็อาจจะถูกไล่ออกจากซ่องโดยไม่มีที่ที่จะไป เด็กหลายคนต้องแยกกายออกจากใจ เพื่ออดทนดำเนินอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นได้:221 และการทำเช่นนั้น ทำให้คิดว่าตนไม่มีค่าอะไรนอกจากเป็นคนขายตัวและบางคนจะเริ่มคิดฆ่าตัวตาย ปัจจัยเสี่ยงทางจิตอื่น ๆ รวมทั้งความผิดปกติในการนอนและการรับประทาน, การสับสนเพศของตน, ฮิสทีเรีย และความเดือดดาลอยากจะฆ่าคน

นอกจากอันตรายต่อสุขภาพกายและจิตแล้ว เด็กยังกลัวเจ้าหน้าที่อีกด้วย เด็กและหญิงจำนวนมากถูกลักลอบข้ามผ่านชายแดนเพื่อไปขาย และถ้าหนีจากซ่องหรือแมงดาไปได้ หญิงและเด็กก็จะตกอยู่ในอำนาจของเจ้าหน้าที่ เพราะว่าไม่มีเอกสารเดินทางที่ถูกต้อง ก็จะต้องถูกจำขัง ซึ่งเป็นแหล่งเกิดทารุณกรรมและการฉวยผลประโยชน์จากเจ้าหน้าที่เพิ่มขึ้นอีก

มีคนหลายพวกที่เกี่ยวข้องกับการฉวยประโยชน์จากเด็กทางเพศ เช่นต้องใช้คนหลายคนในการดำเนินงานของซ่อง มีการแบ่งชนออกที่เกี่ยวข้องกับการขายเด็กออกเป็น 4 จำพวก คือ ผู้ทำผิด ผู้ขาย ผู้อำนวย และเด็ก ผู้ทำผิด คือคนที่เข้าร่วมเซ็กซ์ทัวร์ หรือมีส่วนในการค้าเด็กเพื่อเซ็กซ์ บ่อยครั้งเป็นชายที่หาเรื่องแก้ตัวที่จะมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก ผู้ขายคือคนที่ซื้อและเป็นแมงดาของเด็ก ซึ่งพยายามหาผลกำไรให้มากที่สุด ซึ่งถ้าปราศจากชนกลุ่มนี้จะไม่มีการค้าเด็ก ผู้อำนวยก็คือคนที่อำนวยอนุญาตให้การค้าเด็กเป็นไปได้ ผู้ปกครองที่ขายลูกสาว จัดอยู่ในประเภทนี้ เด็กเป็นคนสำคัญที่สุดในกระบวนการนี้ แต่คำว่า "เด็ก" มีกำหนดที่ไม่แน่นอน เพราะมีนิยามต่าง ๆ กันทั่วโลก การแยกแยะว่ากรณีไหนเป็นทารุณกรรมทางเพศต่อเด็ก กรณีไหนเป็นการค้าประเวณีเด็ก เป็นเรื่องยาก นอกจากนั้นแล้ว วัฒนธรรมต่าง ๆ ก็ต่างกันในเรื่องการพิจารณาว่า เมื่อไรเด็กกลายเป็นผู้ใหญ่

แม้ว่าจะไม่สามารถรู้ขอบเขตปัญหาที่แท้จริงได้ เพราะเป็นเรื่องผิดกฎหมาย ข้อมูลแรงงานเด็กทั่วโลกปี 2003 ขององค์การแรงงานระหว่างประเทศ (ILO) ประมาณว่า มีเด็กเกือบถึง 1.8 ล้านคนที่ถูกฉวยผลประโยชน์โดยค้าประเวณีและสื่อลามกทั่วโลก

การสำรวจประเมินผลแบบรวดเร็ว (Rapid Assessment survey) ที่พัฒนาโดยโปรแกรมกำจัดแรงงานเด็กนานาชาติ (International Programme for the Elimination of Child Labour) ของ ILO ร่วมกับ UNICEF เป็นการสำรวจอาศัยการสัมภาษณ์และเทคนิคเชิงคุณภาพอื่น ๆ ที่สามารถแสดงเหตุการณ์เฉพาะอย่าง ๆ ในเขตภูมิภาคหนึ่ง ๆ ซึ่งเป็นเครื่องมือสำคัญในการเก็บข้อมูลเรื่องแรงงานเด็กแบบแย่ที่สุด เช่น CSEC ที่ยากที่จะเก็บด้วยวิธีการสำรวจเชิงปริมาณที่ทำโดยปกติ[ต้องการอ้างอิง]

ความรู้ทั่วไปที่ให้กับเด็กสามารถลดโอกาสที่เด็กจะถูกฉวยผลประโยชน์ในการค้าประเวณีหรือการทำสื่อลามก มีการรณรงค์ระดับชาติในประเทศไทยที่ให้ "การศึกษาพื้นฐาน 9 ปี, กิจกรรมเพิ่มความตระหนักรู้เพื่อเปลี่ยนทัศนคติเกี่ยวกับการค้าประเวณีเด็ก และระบบดูแลควบคุมที่ป้องกันเด็กไม่ให้ถูกบีบบังคับให้ค้าประเวณี"

กองทุนเพื่อเด็ก (UNICEF) และ กองทุนประชากรแห่งสหประชาชาติ (UNFPA) ประเมินว่า มีเด็ก 2 ล้านคนที่ถูกฉวยประโยชน์โดยค้าประเวณีหรือการทำสื่อลามกทุก ๆ ปี

เด็กหญิงโสเภณี 84% ที่สัมภาษณ์ในประเทศแทนซาเนียแจ้งว่า ได้ถูกตบตี ข่มขืน หรือทรมานโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจและผู้รักษาความปลอดภัยในพื้นที่ และอย่างน้อย 60% ไม่มีที่อยู่ประจำ เด็กบางส่วนจากจำพวกนี้ เริ่มจากการทำงานเป็นคนงานในบ้าน

ในประเทศเอลซัลวาดอร์ 1 ใน 3 ของเด็กที่ถูกฉวยประโยชน์ทางเพศวัย 14-17 ปี เป็นชาย อายุมัธยฐานที่เข้าสู่อาชีพค้าประเวณีในเด็กทั้งหมดที่สัมภาษณ์อยู่ที่ 13 ขวบ และทำงานโดยเฉลี่ย 5 วันต่ออาทิตย์ แต่มีเกือบ 10% ที่แจ้งว่าทำงานทั้งอาทิตย์

ในปี 2001 มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียคณะงานสังคมสงเคราะห์ พิมพ์งานศึกษาเรื่อง CSEC ทำในเมือง 17 เมืองทั่วประเทศ แม้ว่าผู้ทำงานจะไม่ได้สัมภาษณ์วัยรุ่นที่เป็นประเด็นการศึกษาโดยตรง แต่นักวิจัยประเมินจากคำตอบจากคนอื่นว่า มีเยาวชนอาจถึง 300,000 คนที่เสี่ยงถูกฉวยผลประโยชน์ทางเพศ แต่ว่า จำนวนจริง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการค้าประเวณีน่าจะน้อยกว่านั้นมาก เพราะว่า ภายใน 10 ปี เจ้าหน้าที่ตำรวจรับแจ้งความเพียงแค่ 827 คดีเท่านั้น ส่วนงานวิจัยปี 2008 ขององค์กร SNRG-NYC ที่ให้ทุนโดยกระทรวงยุติธรรมสหรัฐใช้วิธีการต่าง ๆ รวมทั้งการวิเคราะห์เครือข่ายสังคม ประเมินความแพร่หลายของปัญหาว่าน้อยกว่า 300,000 คนและมากกว่า 827 คนซึ่งเป็นตัวเลขสองตัวที่อ้างอิงกันมากที่สุด

เด็กที่เสี่ยงที่สุดคือเด็กจรจัดและที่หนีจากบ้าน องค์กรของรัฐที่ช่วยเหลือเด็กจรจัดและเด็กหนีจากบ้าน National Runaway Safeline กล่าวในปี 2009 ว่า เยาวชนที่หนีออกจากบ้านในสหรัฐ 1 ใน 3 จะถูกหลอกให้เข้าสู่อาชีพค้าประเวณีภายใน 48 ชม. ที่ออกจากบ้าน มีงานศึกษาที่คัดค้านมุมมองทั่วไปว่า การค้าประเวณีของวัยรุ่นในสหรัฐโดยหลักขับเคลื่อนโดยแมงดา-ผู้ฉวยประโยชน์ และบุคคลที่ขายเด็กเพื่อเซ็กซ์อื่น ๆ คืองานปี 2008 ในนครนิวยอร์กที่สัมภาษณ์หญิงโสเภณีที่ยังเป็นผู้เยาว์พบว่า 10% เท่านั้นที่แจ้งว่าตนมีแมงดา ส่วนงานปี 2012 ในเมืองแอตแลนติกซิตี้ รัฐนิวเจอร์ซีย์ โดยกลุ่มเดียวกันที่สืบหาความสัมพันธ์ระหว่างแมงดากับวัยรุ่นที่ค้าประเวณี พบว่า วันรุ่นที่มีแมงดาอยู่ที่อัตรา 14% เพียงเท่านั้น และเป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนอาศัยกันและกัน และมีความเป็นเพื่อนกัน มากกว่าที่รายงานโดยเจ้าหน้าที่บริการทางสังคม องค์การไม่แสวงหาผลกำไร และสื่อมวลชนโดยมาก

ส่วนสำนักงานบริการเด็กและครอบครัวของรัฐนิวยอร์กประเมินในปี 2007 ว่า นครนิวยอร์กมีเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี ที่ถูกฉวยประโยชน์ทางเพศกว่า 2,000 คน และเด็กเช่นนั้นทั่วรัฐ 85% ได้มีการติดต่อกับระบบสวัสดิการของเด็ก โดยมากผ่านกระบวนการยุติธรรมเรื่องถูกทารุณกรรมหรือถูกละเลย ในนครนิวยอร์ก เด็กเหล่านี้ 75% เคยอยู่ใต้การดูแลของครอบครัวที่รับเลี้ยงดูเด็ก (foster care) แต่ว่า มีเจ้าหน้าที่ดูแลความยุติธรรมที่ให้กับเด็ก ตั้งความสงสัยกับค่าประเมินนี้ว่า "พวกเราเชื่อว่า ตัวเลขนี้ต่ำกว่าความจริง" ซึ่งยืนยันโดยองค์กร SNRG-NYC ที่แจ้งว่าจำนวนเด็กเช่นนั้นในนครนิวยอร์กปี 2008 อยู่ที่ 3,946 คน มีผู้ช่วยเหลือเด็กหญิงจากการค้าเซ็กซ์คนหนึ่งกล่าวว่า อายุเฉลี่ยเมื่อเริ่มค้าประเวณีอยู่ที่ 12 ขวบในรัฐนิวยอร์ก โดยผู้ทำการเชื่อว่า "ชายหลายคนที่ซื้อเซ็กซ์จากเด็กไม่คิดว่าตนเป็นพวกคนใคร่เด็ก พวกเขาไม่ใช่ไปเที่ยวเสาะหาวัยรุ่นอายุวัย 12 เพียงแต่ว่า พวกเขาไม่สนใจ (ว่าเป็นเด็กอายุเพียงแค่ 12)"[ต้องการอ้างอิง] แต่ว่า งานของ SNRG-NYC ก็คัดค้านอายุเฉลี่ยนี้เหมือนกัน คือ งานพบว่า จากโสเภณีไม่ถึงอายุ 249 คน (48% เด็กหญิง และ 45% เด็กชาย) ซึ่งเป็นกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ตีพิมพ์ผลงาน อายุเฉลี่ยในการเริ่มค้าประเวณีอยู่ที่ 15.29 ปี

มีผู้เชี่ยวชาญที่แสดงในปี 2010 ว่า ปัจจุบันมีเหยื่อเด็กอย่างน้อย 100,000 คน ในเรื่องการค้าเด็กในสหรัฐ แต่ว่า มีถึง 325,000 คนที่มีโอกาสเสี่ยง

ในประเทศบังกลาเทศ เด็กโสเภณีใช้ยา Dexamethasone ซึ่งเป็นสเตอรอยด์ที่ขายได้โดยหมอไม่ต้องสั่งจ่าย และปกติใช้โดยเกษตรกรเพื่อเร่งการเจริญเติบโตของปศุสัตว์ เพื่อให้เด็กตัวโตและดูแก่กว่าอายุ องค์กรการกุศลกล่าวว่า ในซ่องที่ถูกกฎหมาย หญิงโสเภณีจะใช้ยานี้ถึง 90% ซึ่งอาจมีผลให้เกิดโรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง และให้ติดยา

มีเด็กเนปาลโดยมากเพศหญิงถูกลักลอบพาตัวไปเพื่อฉวยประโยชน์การค้าทางเพศแต่ละปีภายในประเทศ หรือไปยังซ่องในประเทศอินเดียหรือประเทศอื่น ๆ ประมาณ 12,000 คนต่อปี

UNICEF ประมาณว่า มีโสเภณีเด็ก 60,000 คน และซ่องเมืองแอนเจลิสซิตี้ที่อื้อฉาว มีเด็กให้บริการทางเพศ

ในประเทศศรีลังกา เด็กบ่อยครั้งตกเป็นเหยื่อของการฉวยผลประโยชน์ผ่านเพื่อนหรือญาติ ความแพร่หลายของเด็กชายในการค้าประเวณี สัมพันธ์กับนักท่องเที่ยวต่างประเทศในระดับสูง

ในประเทศเวียดนาม ความยากจน ความไร้การศึกษา และครอบครัวที่ไม่อบอุ่น เป็นเหตุหลักของ CSEC ในบรรดาเด็กเหยื่อที่ให้สัมภาษณ์ 16% อ่านหนังสือไม่ได้ 38% มีการศึกษาระดับประถมเท่านั้น 66% กล่าวว่า ค่าเล่าเรียนและค่าธรรมเนียมที่โรงเรียนเกินความสามารถการส่งของครอบครัว

ECPAT ย่อความหมายจากคำคือ End Child Prostitution, Child Pornography and Trafficking of Children for Sexual Purposes (หยุดการค้าประเวณีเด็ก สื่อลามกเด็ก และการค้าเด็กเพื่อเซ็กซ์) เป็นองค์การนอกภาครัฐที่อุทิศตนในการหยุด CSEC ที่ปรากฏโดย 4 รูปแบบคือ สื่อลามกเด็ก (คือสื่อทารุณกรรมทางเพศต่อเด็ก) การฉวยประโยชน์จากเด็กในการค้าประเวณี การลักลอบพาเด็กเพื่อการค้าทางเพศ และการฉวยประโยชน์ทางเพศจากเด็กในการเดินทางและเซ็กซ์ทัวร์ โดยงานชิ้นแรกเป็นบทบาทในงานประชุมโลกใหญ่ต้านการฉวยประโยชน์การค้าทางเพศจากเด็ก (Declaration of the First World Congress against Commercial Sexual Exploitation of Children) ดังที่รัฐบาลประเทศสวีเดนได้เป็นเจ้าภาพ และสภาก็ได้ออกระเบียบการปฏิบัติการซึ่งอยู่ในกรอบของอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิของเด็ก (Convention on the Rights of the Child ตัวย่อ CRC)

นอกจากนั้นแล้ว ECPAT ยังได้ช่วยให้ทุนกับองค์การนอกภาครัฐอื่น ๆ เพื่อตั้งโปรแกรมป้องกันในประเทศไทยและประเทศอื่น ๆ ทั่วโล และตีพิมพ์งานวิจัยเกี่ยวกับสถานะของการฉวยผลประโยชน์ทางเพศจากเด็ก

ECPAT เปิดโอกาสหลายอย่างให้ร่วมมือกับองค์กร คือสนับสนุนให้คนทั่วโลกบริจาคหรือรณรงค์หาเงิน เพื่อเพิ่มทุนในการช่วยชีวิตเด็กและทำงานวิจัยเพิ่ม เว็บเพจขององค์กร มีที่ที่จะแจ้งการฉวยประโยชน์การค้าทางเพศจากเด็ก สำหรับนักท่องเที่ยวชาวตะวันตก องค์กรสนับสนุนให้จองบริการต่าง ๆ เกี่ยวกับการเดินทางกับบริษัทที่ยอมรับ “จรรยาบรรณเพื่อป้องกันเด็กจากการฉวประโยชน์ทางเพศในการเดินทางและการท่องเที่ยว (Code of Conduct for the protection of children from sexual exploitation in travel and tourism)” ธุรกิจและองค์กรบางอย่างอาจร่วมเป็นสมาชิกของ ECPAT ได้ ซึ่งจะช่วยการดำเนินงานขององค์กรต่อต้านการฉวยประโยชน์จากเด็ก ที่สำคัญที่สุดก็คือ องค์กรสนับสนุนให้ทุกคนตาดูหูฟังในประเด็นปัญหาต่าง ๆ เกี่ยวกับการฉวยประโยชน์จากเด็ก

World Vision เป็นองค์กรนอกภาครัฐอีกองค์กรหนึ่งที่มีผลงานหลายด้าน เช่นช่วยเผยแพร่เหตุว่าทำไมจึงต้องมีการป้องกันเด็ก และให้การศึกษาเด็กที่เป็นเป้าหมายในการค้าเด็ก โดยบอกเด็กถึงอุบายต่าง ๆ ที่ใช้ล่อให้ตกเป็นทาสและกลวิธีในการค้าเด็ก World Vision สร้างโอกาสให้ประชาชนสามารถร่วมมือ รวมทั้งช่วยอุปถัมภ์เด็ก แจ้งให้ผู้แทนราษฎรรู้ถึงปัญหา ทำงานอาสาสมัครในการจัดงานต่าง ๆ ของ World Vision และอื่น ๆ

มีเจ้าหน้าที่ของรัฐมากมายที่ไม่สนใจปัญหาการฉวยประโยชน์ทางเพศจากเด็ก และก็มีอีกมากมายที่สนับสนุนมัน ประเทศญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกามีการฉวยประโยชน์มากที่สุด “ในสงครามเวียดนาม กองทัพสหรัฐได้สร้างศูนย์บันเทิงและพักผ่อนซึ่งได้รับเงินสนับสนุนจากรัฐบาล” มีรายงานที่แสดงว่า ศูนย์เหล่านี้มักจะเกี่ยวข้องกับโสเภณีและซ่อง “มีการกล่าวหาว่าบุคลากรของกองทัพมีอัตราสูงกว่าชนพวกอื่น ๆ ในรายชื่อคนใคร่เด็กที่ถูกยึดโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจในที่ต่าง ๆ”

เนื่องจากปัญหาที่พบเช่นในกองทัพสหรัฐ สหประชาชาติได้เริ่มดำเนินการเพื่อแก้ปัญหาเอง พิธีสารที่เลือกได้เกี่ยวกับการขายเด็ก การค้าประเวณีเด็ก และสื่อลามกอนาจารเด็ก (Optional Protocol on the Sale of Children, Child Prostitution, and Child Pornography) กำหนดหน้าที่ให้รัฐบาลต่าง ๆ รับผิดชอบป้องกันเด็กจากการฉวยผลประโยชน์ทางเพศ และบังคับให้ประเทศต่าง ๆ ทำการป้องกันโดยเน้นความสำคัญในบริบทของโลกาภิวัตน์ มีคู่มือเกี่ยวกับพิธีสารนี้ ที่ร่วมทำกับ UNICEF ซึ่งแสดงว่า “กระบวนการรายงานและตรวจสอบของพิธีสาร ควรจะโปรโหมตทัศนคติระดับโลกเกี่ยวกับการป้องกันเด็ก” คณะกรรมการที่ดำเนินการออกพิธีสาร ได้พยายามที่จะหาข้อมูลที่แม่นยำยิ่งขึ้นเกี่ยวกับการฉวยผลประโยชน์ทางเพศจากเด็กด้วย ในรายงานโลกเกี่ยวกับการค้าบุคคล (Global Report on Trafficking in Persons) ปี 2012 แสดงว่า พิธีสารมีผลให้ประเทศที่ไม่มีกฎหมายอาญาเกี่ยวกับการฉวยประโยชน์ทางเพศจากเด็กลดลงเกือบครึ่งหนึ่ง และมีการตัดสินลงโทษเพราะละเมิดกฎหมายการค้าเด็กเพิ่มขึ้น

ในปี 2532 สมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติผ่านอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิของเด็ก โดยมาตราที่ 34 กล่าวว่า “รัฐผู้ร่วมอนุสัญญาจะดำเนินการป้องกันเด็กจากการฉวยประโยชน์และทารุณกรรมทางเพศทุกรูปแบบ เพื่อจุดประสงค์เช่นนี้ รัฐผู้ร่วมอนุสัญญาจะใช้มาตรการระดับชาติ ทวิภาคี และพหุภาคีทุกอย่างเพื่อป้องกัน ก) การชักชวนหรือการบีบบังคับให้เด็กร่วมกิจกรรมทางเพศที่ผิดกฎหมาย ข) การฉวยผลประโยชน์จากเด็กในการค้าประเวณีหรือข้อปฏิบัติทางเพศอื่น ๆ ที่ผิดกฎหมาย ค) การฉวยผลประโยชน์จากเด็กในการแสดงอนาจารและสื่ออนาจาร”

วิธีช่วยป้องกันการฉวยประโยชน์จากเด็กอย่างหนึ่งก็คือการให้การศึกษา World Vision เป็นองค์กรแนวหน้าที่ให้การศึกษาแก่เด็กหญิงเกี่ยวกับอันตรายจากการค้าเด็ก และเกี่ยวกับสิ่งที่ตนจะเข้าไปพัวพันด้วยเมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ มีโปรแกรมอื่น ๆ ที่ให้การศึกษาแก่เจ้าหน้าที่ตำรวจ สมาคมการวางแผนครอบครัวของประเทศเนปาลได้ตั้งประชุมการฝึกให้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจในพื้นที่ เพื่อเรียนรู้วิธีการจัดการสถานการณ์การค้าบุคคล และการระบุหญิงและเด็กที่ตกอยู่ใต้สถานการณ์ถูกฉวยประโยชน์ทางเพศ การให้การศึกษาแก่สาธารณชนก็เป็นเรื่องจำเป็นด้วย เพราะว่า การฉวยประโยชน์ทางเพศจากเด็กมีเหตุมาจากความต้องการทางตลาด ดังนั้น "จึงจำเป็นมากที่จะเพิ่มการตระหนักรู้ของผู้บริโภคเกี่ยวกับความเสียหายที่มันเป็นเหตุ" มีการเสนอว่าการประท้วงต่อผู้ที่ดำเนินการทำเซ็กซ์ทัวร์อาจช่วยเพิ่มเป็นตัวขัดขวาง มีโปรแกรมอื่น ๆ ที่ให้การศึกษากับบุคคลที่มีโอกาสเป็นเหยื่อ เกี่ยวกับเล่ห์กลที่นายหน้าผู้ชักชวนมักจะใช้ อนุสัญญาที่เพิ่งว่ามา บังคับให้ประเทศผู้ร่วมสัญญาทำมาตรการป้องกันต่อต้านการฉวยประโยชน์จากเด็กทางเพศ มาตรการรวมทั้งการให้การศึกษาแก่สาธารณชน โดยเฉพาะครอบครัวของเด็ก เกี่ยวกับอันตรายของเซ็กซ์ทัวร์และการค้ามนุษย์